Annesinin künyesi ile anılan bir adam görürseniz dikkatle izleyin; çünkü o, acısını künyesinde taşıyordur.
Adı Yusuf, daha doğrusu Ayşe’nin oğlu Yusuf.
Babasını daha küçük yaşlardayken kaybetmiş. Annesi ve diğer kardeşleri ile Kâhta’nın köylerinden bizim köye gelip yerleşmişler.
Babasız olduklarından anneleri kendilerine bakmış, onları büyütmüş. Yetimlik kendilerini bırakmamış, bundan mütevellit annelerinin künyeleri ile anılmaya başlamışlar. Çocuk yaşlarda köyün büyükbaş hayvanlarına çobanlık yapmış ve bu çobanlığı uzun yıllar devam etmiş.
Keklik denilince önce onun adı telaffuz edilirdi. Çocukluk dönemimizde o, kekliğe olan sevdasıyla onlarca kilometre uzaktaki köylerde bile anılırdı. Yöredeki tüm pınarları bilir, kekliğin hangi saatte hangi pınarın suyuna ineceğini, hangi bayırda nerede kekliğe fak kurulabileceğini kestirirdi.
İlerlemiş yaşına rağmen her kar yağdığında köyde sabahları gençlerden önce keklik avına çıkardı. Yaşın verdiği kamburluğa rağmen ellerini arkasına bağlar bayırlara yol alırdı. Keklik gibi yürümek sözü de hani kendisine yakışıyordu.
Keklik ile fak kurup kekliği avlayan diğer avcıları gibi o da kesinlikle avcılıkta tüfek kullanılmasına müsaade etmezdi. Keklik merakı onun için bir avcılık değildi; bir hobi, bir sevdaydı.
Çobanlık yaptığı ilk gençlik dönemlerinde eşi Bedriye Teyzeye takılıp şaka yapan köyün kadınlarına teyzenin verdiği cevap altmış yılı geçen bir lakaba dönüşecekti. Kadınların o gün latife ederek Yusuf Amcayı çekiştirmelerine Bedriye Teyze, o benim için "Vali" gibi adamdır, demişti.
O günden sonra büyük küçük fark etmez kimse Yusuf Amca'ya Yusuf diye seslenmedi. Yaşıtları ona Vali, küçükler ise Vali Amca derdi. Yusuf desen bile kimse o adla tanımazdı. O altmış yılı bulan valilik geçmişi olan Vali Amcamızdı. Doksan yaşlarına merdiven dayadığı bir dönemde Vali Amca’yı kaybetmiştik.
Acısı künyesi ile anılır mı bilemem; siz, siz olun, annesinin künyesi ile anılan birini gördünüz mü iki sefer düşünün. Derinlerinde tarifsiz bir sızı vardır.
