Bu yazı 24 Kasım Öğretmenler Günü’ne atfedilen tüm resmi anlam ve çıkarımlardan bağımsızdır.
6 Şubat bizim için büyük bir tufandı. Geride kalanlar olarak yaşamın bir ucundan tutmak ve ayağa kalkmak zorundaydık.
Canını, evini ve memleketini aynı anda toprağa veren bizler, yeni bir yaşam alanında yeniden nefes almaya çalışıyoruz.
Artık doğduğumuz yer değil, doyduğumuz yer memleket bizlere. Yolculuğumuz iyi bir liman bulmaya yönelik.
İyi insanlarla yaşamı örerek var ettiğimiz memleketimizden, iyi insanlardan uzakta, yine yeniden iyi insanlarla karşılaşmak umuduyla çocuklarımıza yeni bir memleket örme çabası içerisindeyiz.
Kabuk bağlamayan yaramızın bir nebze de olsun acısını dindirmeye çalışan velilerimiz her fırsatta en içten samimiyetleriyle her daim yanımızda olduklarını gösterdiler.
Sessizliğimize ses olmanın yanında yarım kalan bizleri tamamlamaya and içmiş gibi sürekli koşuşturmaca içindeler.
En değerli varlıkları olan çocuklarını yaramıza merhem, yolumuza yoldaş ettiler... Emanetleri başla göz üstüne.
24 Kasım da öğretmenler gibi resmi makamlarca ihmal edilen, sesi duyulmayan, hak ettiği yerde olamayan bir gün olsa da çocuklar var.
Karanlıkta bırakılmaya çalışılan öğretmenler öğrencilerin gözündeki ışığa yürürken yolunu hiç kaybetmez. Bazen yorulur belki... Ama velilerinin büyük sürprizi ile yeniden motive olur.
Valiler İlkokulu 1 C sınıfı velileri içtenlikleri, emekleri ve geleceğe olan umutları ile her daim bizlerle..
İyi insanlarla kesişsin yollarımız...
