Büyük tufanın ilk günlerinde yanımızda olması gereken yetkililerin yanımızda olmaması nedeniyle kar zarar hesabı yaparak kepçelerle binaların enkazlarına dalmıştık.
Yaşam ve ölüm arasında çırpınıyordu yakınları beton yığının altında olanlar. Hiçbir acil kurtarma tedbirine riayet etmeksizin tek amaç güdüldü dondurucu havada enkaz altlarında bulunan yakınlara ulaşmak.
Enkaz altında bulunanların imdat sesi kesildi önce, sonra yakınların umudu tükendi yaşatmaya dair. Ve sonrasında yetkililer karar verdi, takdiri ilahi diye ve sessizliğe gömüldü her şey.
Herkese ulaşıldığına emin olunduktan sonra hız kesmeden ihaleler yapıldı, enkaz kaldırma çalışmalarına başlandı. Yaşatmak için acele edilmeyen prosedürler, enkazlarla birlikte her şeyin unutulmasını sağlamak amacıyla aceleyle uygulandı. Şehirden bina enkazları ne kadar erken kalkarsa, insanlar o kadar erken unutur diye imzalar atıldı, bürokrasinin tüm basamakları hızlı bir şekilde geçildi.
Enkazlarda bulunan kıymetli metallerin zarar görmemesi için bina enkazları olay yerinde ayrıştırılarak ve en az kayıpla metaller çıkarılmaya çalışıldı.
Enkaz kaldırma çalışmaları esnasında havaya yayılan asbest tozu özellikle demir ayrıştırmasının enkazın olduğu yerde yapılması nedeniyle daha çok havaya karışmaya başladı.
Büyük tufandan 45, 53 ve en son basına yansıyan kadarıyla 122 gün sonra enkazlarda cesetlere ulaşıldı. Demir kadar değeri olmayan birçok insanın bedeni enkaz tepelerinin altında kaldı. Yakınları bir mezar toprağına hasret şu anda.
Yıllar geçse de unutulmayacak olan bir şey varsa o da deprem sonrasını fırsata çeviren kişiler ve kurumlar olacaktır. İnsan bedenine gösterilmeyen hassasiyet maalesef demire ve çeliğe gösterildi diye tarihe not düşülmüş oldu.
Bu dünyadan erken göçenlerle bitmeyecek depremin kayıpları. Geride yaralı kalanlar ve asbest tozlarından ileride hastalanıp ölecek kişilerle kayıplar yıllara yayılacak.
