Hep başkasının hikâyesine hüzünlendin be Ebuzer,
Hep başkasının masalını pür dikkat dinledin.
Kendi evinin yangınına bir kova su taşımazken, başkasının kümesinin yanışına matem tuttun.
Otuz beş yaşında, koç gibi kardeşin veremden kırılıp altı yetimi geride bırakırken, sen ağlayışını seksen beş yaşında vefat eden başka diyarlardaki ihtiyarlara sakladın.
Babanın mezar taşı kayıpken, sen onun mezarı üzerine kurulan yabancı mezarların taş işçiliği için ter dökmeyi marifet bildin.
Sana anlatılan hiçbir hikâye sana ait değildi ve sen bu hikâyesizliğe kötü alıştın be Ebuzer.
Yıllar önce babanın senin haline bakıp telaşlı bir şekilde söylediği “Ağaç, kendi kökü üzerinde büyür” sözünü kulak ardı ettin.
Hep başkasının şarkısının nakaratını tekrarlayıp durdun.
El âlemin kuzusu ile uğraştın, kendi koçunu unuttun.
Kıraç tarlası ile uğraştın, kendi çayırını, çemenini unuttun.
Boz eşeğine revandır dedin, kendi kısrağını unuttun.
Şakirdine methiye dizdin, kendi allemeni unuttun.
Narasına türküdür dedin, kendi uzun havanı unuttun.
Masalına tarih dedin, kendi kitabeni unuttun...
Şimdi ortalıkta, haline bir matemi bile çok görerek kendini tanımaz bir şekilde dolaş dolaşabildiğin kadar.
Unutma!
Kendi matemini tutamayanların kendi hikâyeleri olmaz be Ebuzer…
