Geçenlerde bir dostla muhabbet ederken çocukları ile ilgili sitemde bulunup, çocukların okul ve sosyal ilişkilerinden şikâyetini dile getirmişti.
Etrafta yani iş, dost ve aile ortamlarında benzer şikâyetleri duymaya başlayınca bu konuya biraz dikkat kesilmesi gerektiği ihtiyaç oldu.
Konunun özünde ihmal meselesi yatıyor.
İhmal, ıskalanmaması gereken bir konudur.
Yarattığı sonuçları sadece ihmal edileni ilgilendiren bir durum değildir.
İhmal; Ebeveynlerin, çocuklarına fiziksel, zihinsel, duygusal ve sosyal açıdan gerekli desteği sağlamaması veya eksik bırakması durumudur.
Ebeveynler ve yetişkinler çocuk ve gençleri kolayca eleştirebiliyor.
Okul başarısının düşük olması, hayata tutunmada yetersiz kalması, ideallerinin olmaması, karşılaştığı sorunları çözmede yetersiz kalması, sosyalleşme açısından eksikliği veya ahlaki zaafları vb. çok sayıda meseleyle çocuklarından memnuniyetsizlik duyan ailelere şahit oluyoruz.
Sorun tespit edildi.
İhmal meselesi tam da burada devreye giriyor.
Sorunun ortaya çıkmasından sadece çocuk mu sorumlu?
Aynayı kendimize tutmak gerekmiyor mu?
Çocuk yetiştirirken onların sorumluluğu kime aittir?
Çocuk her yaşta ayrı bir değişim içerisindedir ve o değişime göre ebeveynin sorumluluklarının devreye sokulması gerekmiyor mu?
İki yaşında sütten kesilen bir bebek için anneler nasıl bir arayışa giriyorsa, tuvalet alışkanlığı için nasıl bir arayışa giriyorsa, her yaş ve dönem için de arayışa girmesi gerekmez mi?
Ebeveynler, çocukların gelişim dönemleri ve o dönemlere ait süreçleri iyi okumalı ve tedbirler almalıdır.
Her yaşa ait fiziksel, duygusal, zihinsel ve ahlaki ihtiyaçları için zaman harcamalıdır.
Çocuklarının gelişim süreçlerine uygun zemin ve şartlar oluşturmalıdır.
Ebeveynler, eve ve dolayısıyla çocuklarına yeterli zaman ayırmalıdır.
Konuşmalı, sormalı ve onlar için, onlarla beraber yol haritası oluşturmalıdır.
Sorumluklar almalı. Sorumlu bireyler olarak hayatta var olmalarını sağlayacak adımlara ön ayak olmalıdır.
Evi, bir laboratuvar olarak düşünmeli.
Çocuklarının yarını için endişelenmeli ve desteği esirgememelidir.
Hz.Peygamber (as); “Hepiniz çobansınız; hepiniz güttüğünüz sürüden sorumlusunuz. Devlet reisi de bir çobandır ve sürüsünden sorumludur. Baba, ailesinin çobanıdır ve sürüsünden sorumludur’’ diyerek, aile için bir rehber yaklaşımı ortaya koymaktadır.
İhmal ettiğimiz her çocuk, yarın sorunlu bir birey olacaktır.
İhmal ettiğimiz her çocuk yaşamı boyunca aileyi ve toplumu yoracaktır.
İhmal sonucu çocuklarda nasıl bir kişilik oluştuğuna baktığımızda karşımıza; çekingen, içine kapanık, derdini anlatamayan çocuklar çıkıyor.
İhmal edilen her çocuk, sorunların bir parçası olma riski taşıyor.
İhmal edilen her çocuk, toplumda bir yeteneğin keşfine engel teşkil ediliyor.
İhmal edilen her çocuk, aile ve insanlığa yük oluyor.
İhmal edilen her çocuk, suç işleme, şiddet eğilimi gösterme ve karamsarlık içinde bocalıyor.
Daha nice etkiler sayılabilir.
Duralım ve düşünelim. Hangi ebeveyn çocuğu için böyle bir sonucu ister?
O halde ihmalin etkilerini düşünmeye ve sorumluluklarımızı tekrar yüklenmeye ne dersiniz?
