Hikayesi Yarıda Kalanlar

44 plakalı bir transporterın arka camında “Hikâyenin sonunda herkes toprak sahibi oluyor.” diye yazıyordu. Aynı tufanı yaşamış ve birbirinden habersiz sığınmış olduğumuz Afyon’da arkalı önlü kentin en işlek caddesinde yol alıyorduk. Hızlı akan trafiğin en yavaşlarıydık. Kendimizi erken ele veriyorduk. Birbirimizin ne yaşadığını çok iyi biliyor ancak birbirimizi tanımıyorduk. Yaralıydık, hem canımızı hem yurdumuzu kaybetmiş birer mülteciydik yaşamın içinde. Kimliklerimiz enkaz altında ya da ağır hasarlı olan evlerimizde kaldığı için çoğumuz kimliksizdik. Geçici kimlik kartları ve yeni kimliklerden ücret alınmayacak olması bizi kaybettiğimiz kimliğe geri döndürmeye yetmeyecek biliyoruz. Arabalarımızın plakaları yeni kimliğimiz olmuş, yabancı olduğumuz ve birer depremzede olduğumuz plakamızdan belli oluyordu. Bizi herkes plakalarımızdan tanıyordu. 44 plakalı o transporterin arkasında hikâyenin sonunda diye yazıyordu. Hikâye sonlanınca toprağa kavuşuyordunuz. Peki ya hikâyesi yarıda kalanlar. Evet 6 Şubat Pazartesi gecesi on binlerce insanın hikayesi yarıda kaldı. Bir intihar notu yoktu göçüp gidenlerden. Hiç kimse o günü kendisine bir son gün olarak seçmemişti. Hiç kimse o gece uykuya dalınca hayal kurmaktan da vazgeçmemişti. Herkesin, o zamansız göçüp gidenlerin de, enkaz altından yaralı çıkanların da, evi enkaza dönüşenlerin de, derecesine göre yıkılacak, ağır hasarlı, orta hasarlı, hafif hasarlı ve sağlam yazan evlerden çıkanların da ileriye dönük hayalleri, umutları yarıda kaldı. Kalanlar bir yolunu bulup eğer ayağa kalkıp yeniden hayata tutunabilirlerse kaldıkları yerden hayallerinin peşinden gidecek ya da yeni hayaller kurup yeni hikâyelere doğru yol alıp sonunda toprak sahibi olmayı bekleyecekler. Ama o 6 Şubat gecesi 4.17’de yaşama göz yumanlar ve çaresizce yakınlarının hiçbir şey yapamamasından dolayı peş peşe erkenden yitip gidenlerin yarıda kalan hayalleri ve hikâyeleri. Gidenlerin hepsinin hikâyesi kıymetli ve değerliydi. Yılların emekleri, özlemleri vardı o yaşamak istedikleri hikâyelere dair. Bilim insanlarının uyarısına kulak tıkayan ve önlem almayan her merciden yetkililer ve şehrin imarında yer almış müteahhitler sorumludur on binlerce insanın erken göçüp gitmesinden ve yarıda kalan hayaller ve hikâyelerden. Hikâyesi yarıda kalanlar için sorulması gereken hesaptan hepimiz sorumluyuz, yeni hikâyeler yarıda kalmasın diye.