Labirentimize, bazen haziran sıcağı gibi çöker bir şey.
Bakış bozulur, eşya bulanıklaşır. Altından kalkamazsın. El yordamı da fayda vermez. Duvarlar cam kırıklarıyla dolu ve pütürlüdür.
Şeytan yakında bir yerde karargâh kurmuş ve bizimle savaşa başlamıştır. Çoğu zaman karşımızda neyin bulunduğunu kavrayamayız. Bir sınav labirentinde olduğumuzu da.
“Günlerden ne?” Diye sorarız.
Kavranır bir ışık yakalamak umuduyla.
“Saat kaç?”
“Hava nasıl bugün?”
Oysa o anda içimizin gizemli güçleri katilimizi desteklemektedir. İhtirasımız olsaydı bari! Hayır o da uyuz bir kedi gibi bacaklarımızın arasına pusmuştur.
Şeytanî bir duygu önümüzde paralı askerlerini, kiralık katillerini, gerillalarını indirmektedir. Arkamızı verdiğimiz kaya duvar, siyaset laboratuvarlarında üretilen mikroplar tarafından için için kemirilmiştir bile. Gerileyip, arkamızı sağlama aldık diye güvenip yaslandığımız anda belki de başımıza yıkılacaktır. O zaman katillerimiz, mızraklarını kalbimize saplamadan önce kahkahalarla gülecekler. Ve Beyaz Sarayın ve Kremlin’in bahçesindeki zafer kütüğüne bir çivi daha çakılacak. Bir kâbus bu.
Sanki sarılacağımız hiçbir ip kalmamış. Sanki boyanacağımız hiçbir boya yok. Sanki daha yakın, en yakın olabilme imkânı için vücudumuzun alacağı hiçbir şekil, sanki alnımızı koyacağımız bir alınlık temiz bir yeryüzü kalmamış.
Haziran sıcağı gibi çöküyor. Eşya ve mana bulanıklaşıyor.
Acaba ışık saçan bir adım atabilmek için alınyazımızda bir ihtimal var mı? Gözlerimize eski büyüklerin bakışlarından bir bakış demeti yansıyabilecek mi?
Mümkün müdür, labirentte yanılıp dönerken deneycisini zevklendirmeyen bir denek olalım..
Mümkün müdür labirentte dünyanın öğütüşünü kıskançlıkla ve dersler çıkararak öte dünyamıza sevaplar olarak götürelim.. Mümkün müdür labirentte ne kadar rezil olursak olalım, bakışımız bulanıklaşmış olsun, basiretimiz kapanmasın..
Mümkün müdür bildiklerimizi iyi bilelim ve bildiklerimizi, deneycimizin iğneli sopasına rağmen uygulayabilelim..
Evet, mümkün müdür?
Güneş birden bire kara bulutun ucundan, baskıya karşı bir başkaldırıyı hatırlatarak saçını çıkarıyor. Şimdi bakıyoruz ve tutunacağımız ipi, boyanacağımız boyayı ve alnımızı koyacağımız temiz yeryüzünü görüveriyoruz.
Ve selam diyoruz. Âleme, mahluka, yıldızlara, insanlara..
İşte kendi kişisel problemlerimizin haziran sıcağından bizi uzaklaştıran ve içinde kendi problemlerimizin halli bulunan çözümler potası.
***
Bu yazı Cahit Zarifoğlu tarafından yaklaşık 40 sene evvel yazılmış. Ama şu günlerde yaralı yüreğimizin tercümanı olmuş gibi.. yazar bir “haziran sıcağı diyor” bizim için “deprem soğuğu” olsun adı. Duygular aynı..
İyileşeceğiz lakin önce arınmaya, kendimize dönmeye ihtiyacımız var. Labirentimizde kendimizi bulmaya ve bulduğumuz çözümleri uygulayarak söz ile değil özümüzde değişime ihtiyacımız var...
Rahmet ayının böyle bir zamana gelmesi tesadüf değildir. Bu fırsatı iyi değerlendirerek KENDİMİZE DÖNEBİLMEK ümidiyle...
