Ruhumuzun yalnız pervazına usulca konan bir serçe gibi geldi Eylül...
Uzun ve yorucu bir yoldan gelir gibi.
Bavulunda hasret, hicran, daüssıla...
Bin yıllık bir hüznü, bin yıllık bir yoldan getirir gibi geldi Eylül...
Her ikliminde donduğumuz dünyada hep eylülü bekledik çoğumuz...
Eylül, kanayan cerihamıza uzak diyarlardan bir ecza sürerek gibi geldi...
Gözleri gurbet...
Saçları masal...
Bileklerinde dünyanın bütün telaşları...
Kabuk bağlayan yaralarımıza bir serinlik bekleyişi...
Beklemek; ne uzun, ne hazin ne kederli bir kelime...
Eylül, saklı bir yanardağ...
Eylül, bin yıllık bir uykuyu sakince silkeleyen bir serinlik...
Kimine umut...
Kimine keder...
Kimine unuttuğu her şeyi silbaştan hatırlatan ince hüzünlü bir sızı...
Eylül geldi.
Bir şehir, bir yağmur, bir aşk kavgası gibi...
Narin bir nar fidanı gibi salınarak geldi Eylül..
İçimizin tenhasına bir güvercin telaşıyla geldi...
Çiseleyen bir yağmurda serin çimlerde yalınayak yürüme deminde, Eylül bir ikindi serinliği ile geldi, kavrulan yerküreye sükunet getirerek..
Saçlarımızda dünyanın yaşı kadar eşsesli hüzünler,
Eylül'ü hasretle kucaklama vakti...
Şehrin en tenha sokaklarında ellerimizde buğulanıyor tüm suretler.
Sorulmamış hesapların,
yarım kalmış şiirlerin,
nadasa bırakılmış öykülerin gizemli kelimelerin arasından hasretle beklenen bir yağmur gibi geldi Eylül...
Ruhumuzun yorgunluğuna ruhani bir ezgi bırakarak pervasızca daldı bulvarlara...
Buğulu camlar ardından yetimliğini güz rüzgârlarının merhametine bırakan bu şehrin esrik sokaklarından geldi bir muştu gibi...
Radyoda bir türkü:
"Daha senden gayrı aşık mı yoktur
nedir bu telaşın vay deli gönül"
Hâl Eylül
Mazi Eylül
Muzâri Eylül...
Şiir kitaplarını rafa kaldırmak vakti...
Eylül geldi.
Yaşayan bir şiiri camlardan temamâşa etme demidir...
Eylül...
Ruhumuzun sofrasına bağdaş kuran sevgili...
Hoş gelişler ola...
