6 Şubat’ta meydana gelen depremde öyle acılar yaşandı, öyle ihmallerin kurbanı olduk ki, tek tek her gün yazsak, her gün konuşsak bile yeterli gelmez. İşin siyasi boyutundan arınarak, tamamen insani boyutunda, kişisel hayatlarımıza odaklansak yine yıllar geçse anlata anlata bitiremeyiz.
Bunun başında elbette ihmaller gelir…
Bizim ihmalimiz.
Yöneticilerin ihmali.
Görevlilerin ihmali.
Ve ihmal edilsin diye baskı yaptığımız, araya adam koyduğumuz hatta çok çirkin olan rüşvete bile başvurmalarımız…
Sonunda o ihmallerin hepsi toplandı, 6 Şubat’ta bize acı olarak geri döndü.
Güvensiz evlerde oturduk; oturtulduk, oturmayı istedik veya göz yumduk, göz yumanların hatasını çektik.
Bütün bunların hepsinde de birileri başını kuma gömmeye devam etti; bazen biz, bazen başkaları.
Sonunda başını kuma gömmenin cezasını 6 Şubat’ta hep birlikte çektik.
Aynısı olmasın…
Yaşanan acılar bir daha yaşanmasın.
Gelecek nesillere bırakacağımız şehrimiz de, evimiz de işyerimiz de sağlam olsun, güvenli olsun, insanca yaşayacağımız yerlere dönüşsün.
Ve dere kumu kullanılan inşaatlar iyi araştırılsın, varsa kimsenin gözünün yaşına bakmadan yıkılsın.
Başımızı kuma gömdük, başımıza neler geldi, binamızı da göz göre göre kuma gömmeyelim!
